De Uilenburg; een heerlijk stukje Bossche binnenstad waar de historie vanaf spat. Smalle steegjes, eeuwenoude monumentale panden, de Binnendieze, Zoete Lieve Gerritje, talloze gezellige café's en restaurants. En wat maakt het idyllische plaatje compleet? Juist; die oer-Hollandse, prachtige kinderkopjes.
Hier valt altijd wat te beleven. Liefhebbers bevinden zich in een permanent gevecht om een plekje op één van de vele maar minuscuul kleine terrasjes. De Bourgondische Bosschenaren blijven hier - eenmaal een plek gevonden - koste wat kost urenlang hangen. Zodra het maar even kan geniet men van een al dan niet waterig zonnetje. En ook in bittere kou zijn ze er; zichzelf verwarmend onder een walmende terrasverwarmer en fleece dekentje.
Luide stemmen en het gekletter van bestek en glazen galmen tussen de gebouwen. Gezelligheid is hier een gegeven. Uitgebreid tafelen een vanzelfsprekendheid. Wijn en bier vloeien er rijkelijk. Maar iedereen weet het; op de terrasjes is de enige échte bezigheid: mensen kijken. En wie zegt dat ie dat niet leuk vindt liegt gewoon keihard. Punt.
Op de terrasjes in de Uilenburg is de enige échte bezigheid: mensen kijken.
Ik staar onderuitgezakt vanuit een luie rieten terrasstoel over het smalle steegje dat gek genoeg twee namen heeft: Vismarkt en Lepelstraat. Een modebewust koppel komt de hoek om. Hij struint met tevreden streden en golvende blonde lokken voort. Aan zijn arm bungelt een dame met vuurrode lippen. Haar blik is echter ongemakkelijk. Ze loopt voorzichtig, zich bij elke pas angstig vastklampend aan haar partner. Haar lange okerkleurige rok verhult in eerste instantie waardoor ze zich in zulke vreemde babystapjes vooruit manoeuvreert.
En dan, als ze abrupt tot stilstand wordt gerukt en haar linkerbeen achter haar blijft hangen, wordt alles duidelijk. Ze draagt een paar prachtige laarzen met verraderlijk hoge, maar vooral flinterdunne stilleto hakken. Het linkerexemplaar is nu tussen de straatstenen blijven steken. Haar nagels zetten zich onelegant in de arm van manlief en ze krabbelt onhandig overeind. Schichtig kijkt ze de straat rond. Vrouwelijk Den Bosch knikt begrijpend en medelevend naar haar en ze glimlacht verbeten terug.
Hoe lullig ook, stiekem bijt ik een lach weg over het toch wel komische voorval. En dan besef ik me dat ik al jaren niet meer op smalle hakken door de stad zwaai. Nu weet ik weer waarom.
Die verrekte, hakonvriendelijke kinderkopjes.
